انتخاب درخشان من برای آزادی میهنم ایران
انتخاب درخشان من برای آزادی میهنم ایران – رسول شخصیزاده
هربار که در معرض آزمایشات قرار می‌گرفتم؛ مصمم‌تر و با سربلندی تمام، بودن در سازمان و مسیر مبارزه با آخوندها را انتخاب می‌نمودم و اکنون با نگاهی به گذشته به آن افتخار می‌کنم.
من متولد یکی از روستاهای شهرستان سردشت هستم و در یک خانواده پرجمعیت بزرگ شدم، در انقلاب ضدسلطنتی ۱۰ ساله بودم، با دیدن جنایت و سرکوب پاسداران و کمیته‌چی‌ها در حق مردم محروم کردستان به‌طور خاص، توپ باران و خمپاره‌زدن و بمباران شهرها و روستاهای کردستان، جرم و جنایت آخوندها نسبت به مرزنشینان را با پوست و گوشت خود حس می‌کردم و به همین دلیل نسبت به رژیم خمینی کینه و نفرت عمیقی در من شکل گرفت.
در ۱۳ساله‌گی برای امرارمعاش خانواده‌ام، به کردستان عراق می‌رفتم و با چارپایان کالاهایی از قبیل چای، شکر، آرد و… جهت فروش به سردشت می‌بردم. این کارم تا سال ۱۳۶۲ ادامه داشت در این فواصل رژیم جنایتکار آخوندی انواع موانع و محدودیت‌ها را ایجاد می‌کرد تا بلکه من و افرادی مثل من را که به این شیوه هزینه زندگی خانواده‌ام را تأمین می‌کردیم به خدمت خود دربیاورد؛ اما من حتی یک روز هم حاضر نبودم در اردوی این جنایتکاران قرار بگیرم. برایم روشن بود؛ رژیم و پاسدارانش نسبت به مردم محروم کردستان از هیچ سبعیت و شقاوتی پرهیز نمی‌کند. از سال ۵۸ با اولین سری اعدام جوانان سنندج تا اعدام و قتل‌عام روستای قارنای نقده و روستاهای اطراف مهاباد، تا فتوای خمینی ملعون در مرداد ۵۸ برای سرکوب مردم پاوه و هزاران جنایت دیگر همین میزان اشراف و آگاهی نسبت به خمینی و رژیمش برایم کافی بود که با این رژیم مرز داشته باشم.
نان بخورونمیری که از این راه تأمین می‌شد علی‌رغم سختی و پرخطر بودن آن و تهدیدهای جانی که داشت ولی تنها راه امرارمعاش بود. چه بسیار از مردم محروم که به این کار اشتغال داشتند در کوره‌راه‌ها، در برف و بوران گیرمی‌کردند یا روی مین می‌رفتند و یا در تور گشتی‌ها و مزدوران رژیم قرار می‌گرفتند و تمام داروندارشان و مهم‌تر از آن جانشان را از دست می‌دادند. همان بلایا و مصیبت‌هایی که کولبران محروم، سالیان درازی است که با آن درگیرند و هرروز خبرهای کشته و زخمی شدن آن‌ها به گوشمان می‌رسد.
در حکومت ضدبشری آخوندی؛ اگر در ایران بودم باید کولبر می‌شدم که در آن صورت یا باید زیر برف می‌مردم و یا توسط پاسداران با گلوله کشته می‌شدم مثل هزاران کولبر بی‌گناه دیگر که به خاطر درآوردن یک‌لقمه نان و مخارج زندگی، پاسداران دزد و غارتگر جان آن‌ها را می‌گیرند.
در سال ۱۳۶۲ دریکی از همین ترددات، همراه با ۷ نفر دیگر که شغل آن‌ها هم کاسب‌کاری بود در منطقه مرزی توسط نیروهای عراقی به اسارت درآمدیم، ابتدا ما را به بغداد بردند و بعد از ۱۰روز به اردوگاه اسیران جنگی در رمادی منتقل شدیم.
با ورود به اردوگاه و دیدن وقایع و صحنه‌هایی که در آنجا می‌گذشت کینه‌ام به رژیم آخوندی بیشتر شد، همیشه در این فکر بودم که چطور می‌شود از این‌همه ظلم و جنایت خلاص شد؟ من به‌عنوان یک انسان؛ باید چه‌کار کنم؟ این‌ها سؤالاتی بود که در بدو وردم به اردوگاه مستمر به ذهنم می‌زد؛ اما جوابی نداشتم.
علی‌رغم اینکه اسم سازمان مجاهدین را در کردستان شنیده بودم اما آگاهی چندانی نسبت به آن نداشتم تا اینکه در سال ۱۳۶۵ از طریق برنامه‌های سیمای مقاومت که روزانه چند نوبت و به مدت نیم‌‌ساعت پخش می‌شد به‌تدریج با سازمان آشنا شدم. آن روزها مصادف بود با آمدن برادر مسعود به عراق. همراه با تعدادی دیگر پای برنامه سیمای مقاومت نشسته بودیم؛ که فریاد «هل من ناصر ینصرنی» برادر مسعود را در حرم امام حسین شنیدم برای یک‌لحظه احساس کردم باید به ندای وجدان خود پاسخ بدهم، اینجا بود که سؤالاتی که دائماً به ذهنم خطور می‌کرد؛ که من در برابر این‌همه جنایت چه وظیفه‌ای دارم؟ و باید چه‌کنم؟ را جواب گرفتم. راهی را در پیش روی خود دیدم و با آگاهی کامل، مسیر شرافت و انسانیت را که همان راه رجوی است؛ انتخاب کردم.
از آن لحظه به بعد، در اردوگاه آرام و قرار نداشتم و برای پیوستن به صفوف رزمندگان ارتش آزادی‌بخش ملی ایران لحظه‌شماری می‌کردم. موارد متعددی به‌صورت جمعی و یا به‌صورت انفرادی برای سازمان مجاهدین، مقامات عراقی و صلیب سرخ نامه می‌نوشتیم و درخواست پیوستگی به ارتش آزادی‌بخش را می‌نمودیم. تا سرانجام در سال۱۳۶۸ موفق شدم؛ بعدازآن همه نامه‌نگاری وارد سازمان و ارتش آزادی‌بخش شده و به آرزوی خود برسم.
طی سالیان حضورم در سازمانی که برای سرنگونی رژیم آخوندی مبارزه می‌کند، حوادث بسیاری گذشته است؛ یک‌قلم دو بار جنگ بین دو کشور آمریکا و عراق که نهایتاً به سرنگونی دولت سابق عراق انجامید و حاکمیت عراق بدست عوامل رژیم آخوندی افتاد و چندین قتل‌عام در قرارگاه اشرف صورت گرفت. منظورم از بیان این وقایع، صرفاً تاریخ‌نگاری نیست، بلکه می‌خواهم بگویم؛ در این مسیر سنگلاخ هرلحظه باید انتخاب می‌کردم و قیمت انتخابم را می‌دادم؛ و من هر بار که در معرض این آزمایشات قرار می‌گرفتم؛ مصمم‌تر و با سربلندی تمام، بودن در سازمان و مسیر مبارزه با آخوندها را انتخاب می‌نمودم و اکنون با نگاهی به گذشته به آن افتخار می‌کنم.
آن‌هایی که در این مسیر گام برداشتند و جاودانه شدند پرچمشان را به ما سپردند و ما نیز تا به سرانجام رساندن آرمان‌هایشان در سرتاسر ایران پای می‌فشاریم تا ریش و ریشه آخوندهای جنایتکار و دم و دنبالچه‌هایشان را از بنیاد برکنیم. این وظیفه و مسئولیت ماست و بی‌تردید آن را محقق می‌کنیم.
مرگ بر خامنه‌ای ـ درو بر رجوی
مجاهد خلق، رسول شخصیزاده
مهرماه ۱۳۹۹
این مطلب را با دیگران به اشتراک بگذارید